Największą pasją pisarki jest telewizja, ale nie ta widziana przez miliony na ekranach, lecz to co się dzieje po drugiej stronie kamery. Z zafascynowaniem mówi o montażystach, operatorach czy producentach filmowych, jako o rzemieślnikach tworzących wspaniałe dzieło, w postaci programów telewizyjnych czy filmów. Według Moniki Szwaji najtrudniejszą sztuką w telewizji jest sztuka odrzucania. Mając wiele przygotowanych materiałów, należy wybrać tylko niewielką cząstkę tego, co może ukazać się na ekranach telewizorów. Jednak te odrzucone tematy, fakty czy wydarzenia, pisarka zamieszcza w swoich powieściach.
Monika Szwaja nie ukrywa, że książka „Zapiski Stanu Poważnego”, została napisana na konkurs, gdzie można było wygrać nagrodę pieniężną. Dlatego pisanie traktuje jako zawód, nie jako drogę życiową. Uważa, że potrafi pisać i chce ten dar w pełni wykorzystać. Czerpie swoje inspiracje przede wszystkim z doświadczeń pracy w telewizji, ale i z życia codziennego. W jej powieściach można odnaleźć wątki autobiograficzne. Co zaś dotyczy się telewizji, nie jest fikcją literacką, czy efektem wyobraźni autorki „Jestem nudziarą”, ale zapiskami zawodowych historii Moniki Szwaji.
Monika Szwaja – absolwentka Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu (polonistyka), początkowo uczyła języka polskiego i historie, a następnie związała się z Telewizją Polską w Szczecinie, gdzie pracowała prawie 40 lat. Wydała następujące powieści: „Jestem nudziarą”, „Romans na receptę”, „Zapiski stanu poważnego”, „Stateczna i postrzelona”, „Artystka wędrowna” oraz „Dom na klifie”.
