Ahmet Ümit – Memento dla Stambułu
tłumaczenie Anna Mizrahi
Ciało znalezione u stóp pomnika Atatürka. Antyczna moneta ukryta w dłoni ofiary. Przerażające przesłanie pozostawione przez mordercę. I doświadczony nadkomisarz, który za wszelką cenę próbuje rozwikłać śmiertelnie niebezpieczną zagadkę.
Wkrótce okazuje się, że to dopiero początek zbrodni – ofiar przybywa, każda kolejna jest odnajdywana w ważnym miejscu Stambułu, np. pod kolumną Konstantyna, przed wejściem do Hagii Sophii, przy Złotej Bramie, w okolicach pałacu Topkapı, na dziedzińcu meczetu Sulejmana Wspaniałego. Każda ściska w ręku monetę z innego okresu historycznego z wizerunkiem różnych władców. Rozpoczyna się śledztwo, które doprowadzi do zaskakującej prawdy…
Siedem ofiar, siedem monet, siedmiu władców, siedem historycznych miejsc Stambułu. I jeden wątek, który łączy wszystkie morderstwa: tajemnica wielkiej metropolii.
Ahmet Ümit (ur. 1960) – jeden z najbardziej znanych współczesnych pisarzy tureckich. Debiutował w 1989 roku tomikiem poezji, ale jego znakiem firmowym stały się powieści sensacyjne i kryminalne, doceniane zwłaszcza za świetnie zarysowane tło historyczne. Najnowszy kryminał Ahmeta Ümita to właśnie Memento dla Stambułu – w Turcji szybko okazał się bestsellerem, a prawa sprzedano do osiemnastu krajów.
fragment książki
Czarne oczy ofiary wpatrywały się w posąg Atatürka. Mężczyzna, około pięćdziesiątki, leżał z rękami uniesionymi nad głowę, dłońmi skierowanymi wnętrzem ku sobie i związanymi w nadgarstkach nylonowym sznurkiem. Rozłożone szeroko nogi były obrócone ku morzu. (…)
– Czy to przypadek?
Głos odbił się nieśmiałym echem na niewielkim placu i znikł gdzieś wśród westchnień morza. Właściciel głosu, nasz hałaśliwy Ali, wbił wzrok w odlany z brązu posąg Atatürka. Nie wiadomo, do kogo skierował to pytanie, ale Zeynep zareagowała najszybciej:
– Co masz na myśli? (…)
– To, że ofiarę pozostawiono właśnie tutaj. – Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. – Co pan sądzi, nadkomisarzu? (…)
– Co chcesz przez to powiedzieć? – drążyła Zeynep, wykorzystując moje milczenie. – Uważasz, że został złożony Atatürkowi w ofierze? (…)
– Tutaj coś jest… – Próbowała wydobyć jakiś przedmiot z wnętrza związanych dłoni ofiary. – Coś metalowego… Mam to. (…)
– Tu z boku są litery, a w środku kształty… Co to, do diabła?! (…)
– Czy to przypadkiem nie gwiazda? A to przecież księżyc! – Zdumiona popatrzyła na mnie. – Tak jest, panie nadkomisarzu. Mamy tu księżyc i gwiazdę pośrodku. – Umilkła, a potem dodała dziwnym głosem: – Jak na tureckiej fladze.
Sabine Heinrich – W pogoni za miłością
Ile kompromisów wytrzyma związek? Ile razy można zaczynać od nowa?
Czym się kierować, podejmując decyzje?
Jakie to uczucie, być jak Sophia Loren?
W wieczór sylwestrowy Ewa dowiaduje się, że jej ukochana babcia zamierza odejść od dziadka i wprowadzić się do nowego mieszkania – po sześćdziesięciu latach małżeństwa. Szok! Ewa od sześciu lat jest w szczęśliwym związku z nauczycielem matematyki. A może nie do końca czuje się spełniona?
Mają piękne mieszkanie, dużo podróżują i oboje kochają swoją pracę. Ewa chce mieć dziecko, Johannes nie. Nie rozmawiają o tym, ponieważ decyzja w tej sprawie właściwie już zapadła. Ale wtedy Ewa spotyka w kolońskim klubie zabójczo przystojnego Tobiasza. Nagle wszystko się zmienia, sprawy nabierają tempa.
Kiedy dzwoni do niej babcia i żali się na trudną do zniesienia sytuację w domu, obie postanawiają jednomyślnie: „Raz kozie śmierć! Pryskamy!”.
Na południe, nad morze. Rozpoczyna się ekscytująca podróż na Elbę.
Debiut literacki Sabine Heinrich jest błyskotliwą powieścią z gatunku drogi, której bohaterki – dwie kobiety – znajdują się na życiowym zakręcie, a zarazem historią o słonecznych Włoszech w styczniu. Wszystko to opowiedziane lekko, dowcipnie, okraszone szczyptą melancholii.
Idealna „babska lektura” do poduszki.
SABINE HEINRICH (urodzona w 1976 roku na pograniczu zachodniej Westfalii i wschodniego Zagłębia Ruhry) od 2001 jest prezenterką WDR(Zachodnioniemieckiej Rozgłośni Radiowo-Telewizyjnej). Za jej przedpołudniowy program 1 Live mit Frau Heinrich Niemiecka Radiofonia uhonorowała ją w 2011 roku nagrodą dla najlepszej prezenterki. W 2010 roku Sabine Heinrich prezentowała eliminacje wstępne do Konkursu Eurowizji w ARD (pierwszy program niemieckiej telewizji publicznej), który został wyróżniony Niemiecką Nagrodą Telewizyjną, w tym samym roku prowadziła rozdanie nagród Echo. Sabine Heinrich należy do zespołu reporterów Zimmer frei. Od końca 2013 roku jest gospodynią telewizyjnego talkshow Frau Heinrich kommt. Wiosną 2014 roku poprowadziła konkurs Eurowizji dla Młodych Muzyków, który odbywał się na placu przed kolońską katedrą.
