Okres międzywojenny: W końcu 1923r. Stanisław Bouin, Józef Skrzypiński i Leon Drajling zakładają klub sportowy, któremu nadają nazwę "Lechia". Od samego początku w klubie działała sekcja piłki nożnej i dopiero w późniejszym czasie działalność klubu rozszerzono na inne dyscypliny sportowe.
Jednak przez cały okres międzywojenny wiodącą rolę odgrywała piłka nożna. Do 1926r. sekcja piłki nożnej nie była zrzeszona z PZPN (od 1926r. RKS Lechia była członkiem ŁZOMIPN w Podokręgu Tomaszów Maz.), a więc nie mogła rozgrywać oficjalnych spotkań.
W 1927r. zanotowano pierwsze sukcesy, które sprawiają że mecze były odnotowane także w prasie. W 1927r. rozegrano także zawody piłkarskie z klubami Opoczna, Koluszek i Piotrkowa.
W w/w roku rozpoczyna pracę w klubie instruktor Jan Rychter. Klub zyskał poparcie ze strony przedsiębiorcy Paula Kirsta, który zobowiązał się do płacenia od każdego meczu po 20zł, za korzystanie z boiska miejskiego.
W 1931r. RKS Lechia zdobyła mistrzostwo klasy B – klasy Tomaszowskiego Podokręgu Piłki Nożnej przegrywając następnie mecz o wejście do klasy A – klasy w Łodzi z Wirną.
Lechia rozgrywała mecze i trenowała na przygodnych boiskach. Dopiero, gdy sekcja piłki nożnej pomimo braku wiary osiągnęła wysoki poziom, w 1931r. na podstawie wniosku ŁOZPN, RKS Lechia otrzymała przydział godzin na treningi, na boisku miejskim w środy i piątki. Miejski Komitet Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego przydzielił sekcji 11 par butów piłkarskich. Umożliwiło to klubowi wystawienie do rozgrywek w klasie "B" i "C".
Zawody piłkarskie organizowane przez Lechię cieszyły się dużym zainteresowaniem, co z jednej strony cieszyło działaczy, z drugiej powodowało, że klub uzyskując najwyższe dochody z meczów musiał płacić najwyższą stawkę za korzystanie z boiska miejskiego.
W roku 1933 Lechia grając w "B" klasie zajęła II miejsce. W walce o ligę okręgową Lechia grała w grupie z MKS Moszczenica, KS Concordia Piotrków i RKS Skra Piotrków, zajmując I miejsce i awansując do ligi okręgowej.
Oprócz zawodów mistrzowskich, Lechia rozgrywała wiele spotkań towarzyskich, uzyskując korzystny bilans zwycięstw.
Okres 1936-39 to ogromne wysiłki zawodników i działaczy piłkarskich w walce o awans do "A" klasy. W tym czasie wyższą była tylko liga państwowa. Kilkukrotne zmagania uwieńczone zostały powodzeniem w lipcu 1939r. kiedy to Lechia zdobyła Mistrzostwo Okręgu i awansuje do "A" klasy.
Pierwsze spotkanie w "A" klasie RKS Lechia miała rozegrać w Tomaszowie Mazowieckim 3 września 1939r., a przeciwnikiem miał być ŁKS. Niestety wybuch wojny nie pozwolił na rozegranie rozgrywek i przerwał tę wiele rokującą na przyszłość działalność.
Zawodnicy i działacze, którzy umknęli aresztowania nawet podczas okupacji organizowali mecze piłkarskie, mimo że groziły za to ciężkie kary łącznie z karą śmierci. Po wojnie, ci którzy przeżyli i wrócili do Tomaszowa pierwsi rozpoczęli starania o wznowienie działalności klubu.
Działalność klubu po II Wojnie Światowej: Już w pierwszych dniach po wyzwoleniu znajdujący się w Tomaszowie Maz. "Lechiści" podjęli pracę nad wznowieniem działalności swojego klubu. Stanęli przed bardzo ciężkim zadaniem. Mieczysław Dymarski, Edward Segiet, Marian Śmiałek i inni zabezpieczają istniejące urządzenia sportowe, odzyskując część sprzętu i odszukują żyjących działaczy. Władze miasta przyznały lokal dla klubu. Działacze wystąpili z inicjatywą reaktywowania Podokręgu Piotrkowsko-Tomaszowskiego przy Łódzkim Okręgowym Związku Piłki Nożnej (ŁOZPN).
Rozegrano pierwsze mecze. 3 maja 1945r. na stadionie wojskowym Lechia wygrała 6:2 z reprezentacją Tomaszowa i 1:0 z "Artylerzystą".
Z chwilą utworzenia podokręgu, zorganizowano rozgrywki o puchar wojewody Suchocińskiego, będące jednocześnie sprawdzianem decydującym o zaliczeniu drużyn do odpowiedniej klasy rozgrywkowej.
RKS Lechia wywalczyła I miejsce w swojej grupie i zakwalifikowała się do wywalczonej przed wojną "A" klasy.
W sezonie 1945-46 piłkarze Lechii występowali w klasie wojewódzkiej i ostatecznie zajęli III miejsce. Przez kilka następnych lat piłkarze walczyli o awans do klasy wyższej, by wreszcie grając pod nazwą KS Spójnia osiągnąć upragniony sukces – pierwsze miejsce w klasie wojewódzkiej i awans do II ligi.
W II lidze "Spójnia" grała przez jeden rok w grupie B by ostatecznie spaść zajmując 9 miejsce na 10 zespołów.
Mistrzowie każdej z czterech grup stoczyli ze sobą baraże o awans do I ligi, z pozostałych zespołów pozostawiono 14 w II lidze, a z pozostałych 26 utworzono ligę międzywojewódzką.
Kolejne zmiany organizacyjne w strukturach sportu spowodowały połączenie w 1954r. KS "Spójnia" i ZS "Ogniwo", w wyniku którego powstał klub ZS "Sparta", a w 2 miesiące później zmieniono nazwę na TKS "Lechia" – ZS "Sparta".
Daleko idące zmiany organizacyjne nastąpiły w 1956r. na bazie których doszło do połączenia w 1957r. TKS Lechia – ZS Sparta z ZS Włókniarz. Postanowiono jednocześni, że klub nosić będzie starą nazwę – RKS Lechia.
Przez cały ten czas I zespół występował w III lidze. Po spadku z II ligi zespół przez 3 lata prowadził trener Wacław Pogza, następnie wychowanek kluby instruktor Mirosław Chałubiński (1956) i trener mgr. Kazimierz Redwański (1957).
W roku 1955 mimo, że w Pucharze Polski Lechia pokonała swoich przeciwników na szczeblu województwa, to w rozgrywkach centralnych nie odniósł sukcesu przegrywając w Turuniu z Pomorzaninem 1:0. W 1956r. Lechia miała w grupach rozgrywających trzy zespoły seniorów oraz jeden juniorów. Seniorzy grali w III lidze, drugi zespół w grupie V kl. "B", a III w kl. "C". Prowadzono również treningi z trampkarzami. Rozgrywki prowadzone były systemem wiosna-jesień. W roku 1957 zespół III ligi objął trener II klasy Kazimierz Redwański, a kierownikiem był Jam Morawski. Gdyby nie organizacja ligi w 1957r., zespół spadłby do niższej grupy rozgrywek. Lepiej wiodło się juniorom, którzy po zwycięstwachna szczeblu centralnym nad Polonią Warszawa i Odrą Opole dotarli do półfinału Mistrzostw Polski, gdzie po dramatycznym meczu przegrali z późniejszym mistrzem Polski – Lechią Gdańsk 3:4. Zwycięstwa juniorów spowodowały, że na ich mecze przychodziło więcej widzów niż na III ligę.
Dochody z meczów juniorów wynosiły ok. 15 tys. podczas gdy z meczów seniorów 2-4 tys.
W 1959r. w klubie zarejestrowanych było 87 zawodników i 36 trampkarzy. Trzy drużyny seniorów III liga, "A" klasa, "C" klasa oraz juniorzy w klasie okręgowej.
Zespół seniorów prowadził trener mgr. Popiel, był to rok w którym I zespół miał dużą szansę na awans do II ligi.
Nieporozumienia na linii zarząd – trener – zawodnicy doprowadziły do tego, że szansa ta nie została wykorzystana. Zawodnicy nie trenowali systematycznie, prowadzili niehigieniczny tryb zycia. Prowadząc po pierwszej rundzie, w drugiej stracili wiele punktów ze słabszymi zespołami zajmując ostatecznie III miejsce.
O złej atmosferze w sekcji piłki nożnej świadczy równierz spadek drugiego zespołu z III ligi do klasy "A". Podziękowano za pracę trenerowi Popielowi, a jego obowiązki do czasu przyjścia nowego trenera przejął instruktor Zdzisław Komar.
Od lipca zatrudniono trenera Zygmunta Wątróbskiego, byłego zawodnika "Tomaszowianki", OM TUR "Związkowiec", "Spójni" i "Lechii". Był już wtedy rocznym trenerem i z jego przyjściem wiązano w klubie duże nadzieje na przyszłość.
Sukcesem sekcji było powołanie bramkarza Kazimierza Macudy do reprezentacji Łodzi na mecz z Warszawą o puchar J.Kałuży, a trenera Wątróbskiego na obóz kadry juniorów do Wrocławia.
Rok 1960 to zacięta walka I zespołu o powrót do III ligi. Na przeszkodzie stanął lokalny rywal "Pilica" Tomaszów Mazowiecki. Oba zespoły na zakończenie rozgrywek miały jadnakowy bilans punktów i ten sam stosunek bramkowy, i o wejściu do III ligi decydował trzeci mecz pomiędzy tymi zespołami, który wygrała Pilica 2:1. Mecz ten rozegrany został na neutralnym terenie w Łodzi.
W 1961r. rezygnuje z pracy w Lechii trener Wątróbski, a jego stanowisko zajmuje ponownie Zdzisław Komar. Rozgrywki toczą się już systemem jesień-wiosna.
Sezon 1961-62 przynosi sukces piłkarzom Lechii w postaci awansu do III ligi.
W sezonie 1962-63 Lechie odmłodziła znacznie skład. Do zespołu soszło kilku utalentowanych juniorów, a drużyna zajęła wysoką 4 lokatę w III lidze.
W sezonie 1966-67 w klubie prowadzono treningi z 7 zespołami, w tym 4 zespoły trampkarzy. Szkoleniem zajmowali się trener Galicki, instruktor Zbigniew Knap i Zdzisław Komar.Trudna sytuacja kadrowa (odejście 5 podstawowych zawodników do wojska), brak środków finansowych, brak dyscypliny u samych piłkarzy spowodował spadek do klasy "B" (najniższej w powojennej historii klubu).
O kryzysie, jaki panował w tym czasie w klubie świadczyło to, że Lechia oddała 3 mecze walkowerem, a w ostatnim meczu, u siebie, z Włókniarzem Moszczenica wystawiła tylko do gry 8 zawdodników – juniorów. Przy stanie 0:5 dla Włókniarza zespół został zdekomletowany i mecz przerwano.
Kryzys spowodował ustąpienie Zarządu Lechii i wybranie nowych władz z załóg większych zakładów włókienniczych z mgr. Stanisławem Sachackim w roli prezesa.
Sekcja piłki nożnej w 1967r. liczyła 136 zawodników, w tym 1 drużyna klasy "B", drużyna ligi juniorów, drużyna klasy "A" i 4 drużyny trampkarzy. Z ramienia Zarządu klubu za działalność sekcji odpowiedzialny był Henryk Galanty.
W sezonie 1967-68 w klasie "B" zespół zajął II miejsce. Do klasy "A" awansowała Concordia II Piotrków; jednak na wniosek działaczy klubowych poparty przez Władze Miasta ŁOZPN zezwolił na awans Lechii w miejsce Prosna Wieruszów, który to zespół wycofał się z rozgrywek.
Przez kolejne 2 sezony Lechia grała z dość różnym powodzeniem w lidze okręgowej. Dopiero sezon 1971-72 przyniósł sukces. Do tego sezonu pierwszy zespół przygotowywał się pod wodzą nowego trenera. Po 10 latach rozstania trener I klasy Zygmunt Wątróbski powrócił do Lechii. Pod wodzą tego trenera 10 zespołów uzyskało awans do klas wyższych.
W tym sezonie na 30 meczy Lechia odniosła 21 zwycięstw, 2 remisy i 7 porażek, zajmując I miejsce i awansując do klasy międzywojewódzkiej
Przed rozpoczęciem rozgrywek w sezonie 1977-78, piłkarze przygotowywali się na zgrupowaniach kondycyjnych. Zmienił się trener, zostałnim Zbigniew Zauściński z Łodzi, wraz z którym do Lechii przyszło kilku nowych zawodników. Kadrę uzupełnili juniorzy. Tak wzmocniony skład zajął I miejsce w grupie i uzyskał prawo do gry w barażu o kl. "MW". Przeciwnikiem Lechii w barażach był mistrz sieradzkiej klasy "A" – Warta Sieradz.
Już w pierwszym meczu na własnym stadionie w obecności 5 tys. widzów Lechia wygrała 5:0 i tym samym zapewniła sobie ogromną przewagę przed rewanżem, w którym Lechia przegrała 0:2, ale ten wynik dawał jej awans do klasy "MW". W samym sezonie "Lechia" spisywała się bardzo dobrze i do awansu zabrakło jej tylko 1 punktu. Ostatecznie Lechia zajęła II miejsce w VII gr. klasy "MW" sezonu 78/79. Do sezonu 1982-83 Lechia przygotowywała się w Spale oraz w Bielsku-Białej. Całe rozgrywki odbywały się pod dyktando dwóch drużyn z Tomaszowa Maz.: Lechii i Pilicy. Lepszym okazał się zespół Lechii zajmując 1 miejsce. Trzeba powiedzieć ze derby Tomaszowa zawsze ściągały na stadiony wielu kibiców. Tak było i tym razem, kiedy to na trybunach zasiadło 7 tys. ludzi.
Zwycięstwo w klasie okręgowej nie oznaczało jednak awansu do klasy wyższej. Należało pokonać jeszcze zespół, który zajął I miejsce w łódzkiej klasie okręgowej, a były nim rezerwy ŁKS Łódź. Pierwszy mecz odbył się w Tomaszowie. ŁKS zasilany kilkoma zawodnikami I ligi przegrał z Lechią 3:2.
W rewanżu w Łodzi Lechia zremisowała 0:0 i awansowała do III ligi. W 1991 roku Lechia spadła do Ligi Okręgowej. Od tej pory piłkarze Lechii walczyli o awans do wyższej ligi. Najpierw do III ligi, a po reorganizacji w 1994 do ligi międzywojewódzkiej. Najbliżej sukcesu Lechiści byli w 1995 roku, kiedy to zajęli 4 miejsce, tracąc do lidera 1 pkt. Ta minimalna różnica świadczy, jak zacięta była walka o awans.
Za: Krzysztof Kmita, Historia w: www.rkslechia.prv.pl
